Op 4 maart verscheen in De Standaard een artikel over body positivity. Drie mensen getuigden daarin over hoe zij het ervaren om dik te zijn anno 2023.

Ook Dik Voor Mekaar werd gecontacteerd voor een interview dat bij dit artikel hoort. En omdat we over dit thema wel wat te vertellen hebben, stonden we zaterdag dus in de krant, net op de dag dat we één jaar bestaan!

(Onder de foto’s vind je de volledig uitgeschreven tekst)

“Body Positivity wordt overgenomen door witte, slanke vrouwen”

Interview Veerle Metten en Kelly Sacré

Binnen de activistengroep Dik Voor Mekaar strijden dikactivist Veerle Metten en lichaamsbeeldcoach Kelly Sacré tegen de stigmatisering van dikke mensen. ‘Wij komen op voor de rechten van alle dikke mensen, gezond of ongezond.’

Waarom verkiest Dik Voor Mekaar de term ‘dik’ boven bijvoorbeeld ‘mensen met overgewicht’?

Veerle Metten: “Rond ‘dik’ hangt een negatieve connotatie. Het woord wordt gebruikt om mensen de grond in te boren. Wij willen dat veranderen en het woord dik weer neutraal maken. Overgewicht en obesitas zijn de meer stigmatiserende termen. Daarmee worden onze lichamen gedefinieerd als een medisch probleem.”

Dik zijn houdt toch gezondheidsrisico’s in?

Metten: “De link tussen gewicht en gezondheid is genuanceerder dan ‘dik zijn is ongezond’. Daar gaat het ons niet om. Er zijn dikke gezonde mensen, net zoals er dunne ongezonde mensen zijn. Maar ook als je dik en ongezond bent, verdien je een plaats in onze maatschappij. Wij komen op voor de rechten van alle dikke mensen, gezond of ongezond.”

Uit getuigenissen blijkt dat dikke mensen vaak op hun gewicht aangesproken worden.

Metten: “Dat verbaast ons niet. Mensen lijken het hun morele plicht te vinden om ons aan te dpreken op ons gewicht. Alsof we zelf niet weten dat we dik zijn. Alsof we zelf nooit geprobeerd hebben om af te vallen. De meeste dikke mensen zijn al heel hun leven op dieet.”

Kelly Sacré: “We leven in een vetfobische maatschappij. Iedereen heeft een hekel aan dikkee mensen. We zijn vaak het mikpunt van grappen of mensen tonen afkeer.”

Wat met de eigen verantwoordelijkheid? ‘Eigen schuld, dikke bult’, klinkt weleens.

Metten: “Dat is inderdaad de heersende opvatting. Je moet gewoon minder eten en meer bewegen. Nee, ik ben wie ik ben. We komen op voor het recht om dikke mensen dik te laten zijn. We willen van afvallen niet meer het heilige doel maken en geen zorg ontzegd krijgen op basis van BMI. We willen ons leven leiden zonder stigma. Het begint al met hoe stoelen niet aan ons aangepast zijn.”

Er is toch al meer aandacht voor body positivity? Is dat geen goede evolutie?

Sacré: “Al jaren zie ik hoe bodypositivity grotendeels overgenomen wordt door witte vrouwen die slank zijn en zich in allerlei bochten wringen om toch maar een vetrolletje te laten zien. We moeten onze plek terug opeisen.”

Op jullie socialenediakanalen gaat het ook over thin privilege. Wat is dat?

Metten: “Niet-dikke mensen hoeven niet na te denken wanneer ze een stoel kopen over hoeveel gewicht die kan dragen. Wanneer ze naar de cinema gaan, passen ze in elke zetel. Ze worden vaker serieus genomen bij de dokter. Ze kunnen er niks aan doen dat ze die privileges hebben. Dat is geen verwijt. Maar dikke mensen moeten continu stilstaan bij wat voor niet-dikke mensen vanzelfsprekend is. Onze maatschappij is niet gemaakt voor dikke mensen.”