BMI
BMI staat voor Body Mass Index. Het is een formule die de verhouding tussen je lengte en gewicht berekent en daarmee bepaalt of je een ‘gezond gewicht’ hebt. Deze standaard wordt wereldwijd gebruikt, hoewel het een heel problematische tool is.
In 1830 deed Adolphe Quetelet (een Belg) onderzoek naar de ‘gemiddelde mens’. Hij verzamelde daarvoor statistieken van verschillende groepen (lees: witte mannen) en kwam tot de vaststelling dat het gewicht van volwassenen in proportie staat met ongeveer het kwadraat van hun grootte. Deze Quetelet-index was dus op geen enkele manier een tool om individuele gezondheid te meten.
In het begin van de 20e eeuw publiceerden Amerikaanse verzekeringsmaatschappijen tabellen met het ‘ideale gewicht’ op basis van cijfers die ze verzameld hadden over mensen die een levensverzekering hadden. In de praktijk betekende dat ook hier weer vooral witte mannen.
In 1972 ging Ancel Keys, een Amerikaanse onderzoeker, op zoek naar de beste manier om ‘obesitas’ te bepalen (opnieuw op basis van onderzoek met, je raadt het al, voornamelijk witte mannen) en de Quetelet-index was de winnaar. Keys noemde het de Body Mass Index en dat is het sindsdien gebleven.
De National Institutes of Health (NIH), een Amerikaans onderzoeksagentschap, bepaalde in 1985 een standaard voor ‘overgewicht’ op basis van BMI: 27,3 voor vrouwen en 27,8 voor mannen. In 1995 legde de Wereldgezondheidsorganisatie die grens op 25 en drie jaar later volgde ook het NIH die richtlijn. Daardoor werden miljoenen Amerikanen dus op een dag wakker in een hogere BMI-klasse, zonder ook maar één grammetje verdikt te zijn.
BMI wordt vandaag nog steeds gebruikt om de individuele gezondheid van mensen te meten. Dat is een probleem omdat deze tool gebaseerd is op twijfelachtig onderzoek van voornamelijk witte mannen én gebruikt wordt om dikke mensen te discrimineren, bijvoorbeeld wanneer ze extra moeten betalen voor een schuldsaldoverzekering bij de aankoop van een huis, wanneer ze geen IVF-behandeling krijgen voordat ze afgevallen zijn, etc.